Interview met mezelf (Riet Muylaert)
“Een emotioneel kieken tussen hippe vogels”

“Ik tel tot tien” is het vierde album van JackoBond.

Jawel. Als je blijft schrijven, zit je voor je het weet binnen de kortste keren dus aan een vierde album. Ik sta er ook versteld van. Maar fijn.

Stef Bos zei ooit, het is belangrijk dat je een repertoire bijeen schrijft, over elk hoofdstuk in je leven, over hoe je op dat moment in het leven staat en over de dingen denkt, zodat je later kan terugkijken naar een soort prentboek van je leven. Dat geloof ik graag. En zo zit je dus ook snel aan een vierde album.

Is het een autobiografisch album?

Natuurlijk is het dat. En natuurlijk is het dat niet.

Dit is een album over loslaten. Ik neem aan dat ik niet de enige persoon op de wereld ben die ooit iets moet loslaten in zijn leven. Het vertrekt vanuit mijn eigen persoonlijk verhaal, vanuit mijn eigen gordes die ik moet nemen op dit moment, maar eigenlijk doet dat er niet toe. Ik weet zeker dat iedereen op een bepaald moment in zijn leven daar wel voor komt te staan en zich daarin herkent. Dus in die zin is het universeel. Ik mag hopen dat deze cd dus voor iedereen iets kan betekenen.

Een album over loslaten?

Loslaten van mensen, maar ook loslaten van verwachtingen, van het beeld dat je had van de toekomst. Overblijven met alleen het hier en nu. En jezelf. Dat is het enige dat er voor altijd zal zijn, jij zelf. De rest komt en gaat, zo gaat dat.

Je kan dus maar beter lief zijn voor jezelf.   Iedereen komt daar op een bepaald moment wel achter. Dat kan eenzaam lijken, maar gelukkig is dat voor elke mens zo, en dat verbindt ons dan weer.

Waarom deze titel?

We hadden een aantal titels op een lijstje staan en een vriendin van me had gelezen dat dingen die je doen denken aan je kindertijd, je als mens gelukkig maken. Dat gaf uiteindelijk de doorslag om voor die titel te kiezen. Ik wil met deze cd iedereen gelukkig maken. Als dat kon. J Of op zijn minst een lichtpuntje zijn.

Hoe slecht je je ook voelt, als je telt tot tien, is het misschien al weer over. Alles komt en alles gaat, alles stroomt, alles beweegt, na regen komt zonneschijn. En zo zal het altijd zijn, daar moet je op vertrouwen.

De luisteraar wordt gelukkig van deze cd?

Dat hoop ik echt. Hij biedt een uitweg, en troost. Ik word er alleszins heel gelukkig van. Hij is af en toe verrassend dansbaar en stevig en vrolijk, en daar tegenover staan dan de soms melancholische teksten, dat is de perfecte mix. De lichtheid en zwaarte heffen elkaar op. Onze klankman zei dat bijna alle nummers, op één na, majeur zijn. Dat is een open, vrolijke toonaard. Dat was mij zelf niet opgevallen. Perfect om de melancholie van het leven van je af te dansen, en van dansen word je sowieso gelukkig.

Jullie deden deze keer veel zelf.

Ja. Ik kan niet benoemen hoe fijn dat was.

Het is eigenlijk gek ontstaan. Als wij in het verleden in de studio gingen om een plaat op te nemen, dan was onze pianist Florejan Verschueren altijd een dag of twee een beetje ‘grumpy’ , sorry Floke want voor de rest is hij een schat van een mens, omdat de piano die in de studio stond niet altijd deed wat hij wou. Onze bassist Tim Vandenbergh en drummer Karel De Backer zijn ondertussen zeer geïnteresseerd geraakt in micro’s en zelf dingen opnemen, dus ik had de oplossing gevonden.

Voor onze eerste repetitie spraken we bij Florejan thuis af, zodat hij op zijn eigen wonderlijke piano kon spelen, en ik vroeg aan Tim en Karel om hun micro’s mee te nemen. Zo hebben we een nummer opgenomen. Dan hebben we Gert Jacobs, de fantastische mixer van oa Douglas Firs, Senne Guns, Jelle Cleymans, kunnen overtuigen om alles te mixen, en dat werkte wonderwel. En zo hebben we de hele plaat opgenomen. Bij Florejan thuis de basis-takes en dan bij Tim en Karel thuis de overdubs. Heerlijk was dat. Met spelende kinderen op de achtergrond, kraaiende hanen, af en toe een boswandeling, filosofische gesprekken rond de keukentafel, en de vrouw van Flo die voor overheerlijke maaltijden zorgde. Voor mij kan deze plaat nu al niet meer stuk. Voor mij is ze nu al platina waard.

Als het kon, ik zou bij elke cd een klein zakje met de sfeer waarin de cd is gemaakt, willen cadeau doen, zodat de mensen daar een idee van krijgen, want het kleurt ontegensprekelijk de cd.

Tim zat in dezelfde periode in verbouwingen en met een verhuis. Er zijn dagen geweest dat ik in de voormiddag iets ging inzingen, en dan in de namiddag mee hielp schilderen. Karel heeft in het huis de elektriciteit gelegd. Dat zit voor mij allemaal tussen de regels. Ik hoop dat de mensen dat op een of andere manier ook voelen. Want dat is het DNA van JackoBond.

Is dat hoe je JackoBond zou omschrijven binnen het Nederlandstalige muzieklandschap?

Jazeker.

De grootsheid van JackoBond ligt in het gewone. De grootsheid van het kleinmenselijke.
En verder merk ik dat ik een emotioneel kieken ben tussen hippe vogels. Dat stel ik vast.  Maar ik ben wie ik ben. Ik maak wat ik maak. Ik probeer van mijn zwakte mijn sterkte te maken en verklaar openlijk mijn liefde voor de kwetsbare mens! Voilà.
Op de eerste bladzijde van je cd-boekje staat het volgende citaat : “Liefde is altijd het antwoord”.

Dat heb ik eens gelezen op FaceBook, dat was een status van Fleur Van Groningen. Ik had op dat moment net een zin geschreven in een lied, “liefde is het goede antwoord”, en haar zin raakte mij zo. Dat wil ik graag geloven. Als je iets moet loslaten in het leven, is de kans groot dat dat gepaard gaat met allerlei negatieve gevoelens. Ik geloof dat je daar een keuze in hebt. Of je laat je ego antwoorden, en dan word je waarschijnlijk verbitterd, of je laat de liefde antwoorden. Dat is een zeer nederige keuze, maar ook een keuze die je een kanker kan besparen. En het is echt zo, hoe liefdevoller jij je opstelt, hoe meer liefde je krijgt.

Er staan ook een paar liedjes op de cd waarin ik probeer de tijdsgeest te vatten. De eigen persoonlijke ontwikkeling is op dit moment heel belangrijk. Als iemand dat in de weg staat, kan je die persoon beter van je afschudden. Of als je niet meer de hele tijd gelukkig bent, idem dito. Het is een wegwerpmaatschappij, ook voor mensen. En natuurlijk moet je dicht bij je eigen verlangen en dromen blijven, maar als iedereen dat doet, waar vinden we elkaar dan nog?

Hoe mooi zou het zijn dat we af en toe ook de ruimte laten aan elkaar om rond te dwalen, om dingen uit te zoeken, om het even niet te weten? Het zijn net de moeilijke momenten die de verbinding tussen mensen dieper maken, en daar verlangen we toch allemaal naar?  Ik denk ook dat de moeilijke punten binnen relaties met de anderen, je vooral iets over jezelf vertellen. Je kan daarvan vluchten, je kan de confrontatie met jezelf uit de weg gaan, maar vroeg of laat kom je volgens mij weer op hetzelfde punt. En het is aan jou wat je ermee doet.

Enfin, dat is mijn bescheiden mening. Op dit moment. Misschien denk ik er volgend jaar anders over. En dan kom ik af met onze vijfde plaat.

 

“Ik tel tot tien”
ChocoRecords
Release sept 2015
cd-voorstelling 26 sept in De Roma